όταν ξύπνησα από τον θόρυβο της πόλης, εκεί στο πεζοδρόμιο που με είχε βρει ο ύπνος, έβγαλα την μαύρη μπογιά και πριν σηκωθώ για να αντιμετωπίσω μία ακόμη πικρή και σκονισμένη μέρα, Β Α Σ Α Ν Ι Ζ Ο Μ Α Ι έγραψα, σηκώθηκα, και χάθηκα στο βουητό χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω τα δύο δακρυσμένα αποσιωπητικά..

πως αλλιως να σου το πω;;

συναίσθημα

διαβάζεις το μυαλό μου ή το γραψες εσύ για να με διευκολύνεις να έρθω σ’ επαφή με το συναίσθημα? η απουσία σου είναι εδώ. στον τοίχο που κάποτε ακουμπούσες την πλάτη και με καλούσες να σου φιλήσω τα χείλη. αχνό αποτύπωμα, το συναίσθημα που μου προκαλεί ο άδειος τοίχος, Β Α Σ Α Ν Ι Ζ Ο Μ Α Ι λέει κι εσύ κερδίζεις γιατί έχεις ακόμη πρόσβαση στην καρδιά μου.

νεράιδα

Β Α Σ Α Ν Ι Ζ Ο Μ Α Ι είπα, και ξαφνικά δεν ήμουν μόνος.
Τα μαύρα γράμματα χαμηλά στους τοίχους του κέντρου της πόλης με φέρανε σε σένα. Είσαι σαν νεράιδα από ασπρόμαυρο παραμύθι. Κι εγώ ανοίγω τα φτερά μου να σ’ αγκαλιάσω. Πετάω που σε γνώρισα. Β Α Σ Α Ν Ι ΖΟ Μ Α Ι μέχρι να σε ξαναδώ. Β Α Σ Α Ν Ι Ζ Ο Μ Α Ι σ’αγαπώ.

και ο Μαρκέτος βασανίζεται....

φλάς

Σε ψάχνω.
Β Α Σ Α Ν Ι Ζ Ο Μ Α Ι . Είναι σκοτάδι. Θόρυβος. Τα διακεκομμένα φλάς φωτίζουν αλλόκοτες φιγούρες. Επικίνδυνα χαμόγελα, ψηλά καπέλα, γυαλιστερές επιφάνειες, χρωματιστή βροχή. Σερπαντίνες. Στέκομαι μόνος στο κέντρο του χορού των μεταμφιεσμένων, και αναρωτιέμαι: τι ντύθηκες φέτος να σε βρω?

όλη μου η ζωή..

Καιρό τώρα το ένοιωθα, δεν ήξερα γιατί.. σήμερα το κατάλαβα, είσαι όλη μου η ζωή..
Δεν ξέρω αν με άκουσες, νόμισα πως σε χάνω.. το βίωσα.. βασανίζομαι... Τι άλλο πια να κάνω..?

βαρέθηκα...

βαρέθηκα τα βάσανα, μαζί και το εγώ μου...είπα να μείνω μόνος μου να βρω τον εαυτό μου...

τους τοίχους όλους γέμιζα...τι ένιωθε η ψυχή μου...βαρέθηκα πια συνεχώς τα βάσανα μικρή μου...

γι’αυτό δεν βασανίζομαι...τώρα με το εγώ μου....απλά μοναχά το κολλώ... να βρω τον εαυτό μου...

φοβάμαι

το δωμάτιο στριφογυρίζει. το πάτωμα υποχωρεί. το ταβάνι πέφτει με ταχύτητα προς το κεφάλι μου. φοβάμαι. κρυώνω. ζαλίζομαι. πεινάω. δεν πεινάω. τρίβω το χέρι μου νευρικά. δεν θυμάμαι πώς έφτασα εδώ. ουσίες. ουσίες τρέχουν ακόμη στο αίμα μου.
Β Α Σ Α Ν Ι Ζ Ο Μ Α Ι. Χρειάζομαι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή στην πόλη του Μίκυ και της Μίνι, να με περιθάλψει ο Γκούφι και να με φροντίζει η Μάμα Ντάκ.

πριγκίπισσα

Με έχεις πριγκίπισσα. Μου φέρνεις τα νοστιμότερα εδέσματα και με ντύνεις με τα πιο φανταχτερά υφάσματα. Φροντίζεις να μην μου λείπει τίποτα. Δεν σε βλέπω ποτέ. Είσαι ο φανταστικός πρίγκιπας που με κλείδωσε στο χρυσό αυτό κλουβί. Πάνω του κρέμεται μία ταμπέλα που λέει:
Β Α Σ Α Ν Ι Ζ Ο Μ Α Ι

δεν ακούς

Βασανίζομαι σου λέω, κι εσύ δεν ακούς.

Πότε δεν ακούς.

Βάζεις τα ακουστικά σου και περπατάς ανέμελη στο δρόμο. Δεν με ακούς, κι εγώ βασανίζομαι σου λέω.

Τώρα στο γράφω, και όπου πηγαίνεις- θα το συναντάς.

Θα σκοντάφτεις πάνω του, Βασανίζομαι σου γράφω.

Να δω τώρα αν θα μπορείς να συνεχίσεις να το αγνοείς. Βασανίζομαι και φταις εσύ.

Περπατώ

Περπατώ και νιώθω ένα βάρος. Είμαι στενοχωρημένη και προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια. Δεν θυμάμαι. Περπατώ. Νιώθω ένα βάρος, και έχω χάσει την διάθεση για χορό. Περπατώ και κοιτάω χάμω. Άκεφη. Βασανίζομαι μου λέει. Ναι- δίκιο έχει. Βασανίζομαι κι εγώ. Επιτέλους κάποιος να με καταλάβει σε αυτή την αναθεματισμένη πόλη. Βασανίζομαι κι εγώ.

το πέρασμα του χρόνου..

Σημάδια μου άφησε πολλά, το πέρασμα του χρόνου.. κι όλοι νομίζουν πως φορώ.. μάσκα του παραπόνου.. Εγώ είμαι όμως χαρούμενος σ' αυτήν εδώ την πόλη.. μόνο που ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ... κι αυτό το ξέρουν όλοι..

μόνος...

Καιρό πια βασανίζομαι... ξεθώριασε ο πόνος.. όπως η λέξη αυτή εδώ, θα πρέπει να το αποδεχτώ.. θα μάθω να ζω μόνος..

Perikleous Str.

Romvis Str.